Silencio

+ een keertje spelen in volledig stilte, dat kan ook al eens deugd doen
+ coöperatief zonder al te veel communicatie, dat zorgt altijd voor wat spanning (cfr. Hanabi, de Crew)
+ een coöp zonder communicatie heeft ook geen alfa-speler normaal gezien
+ het artwork is prachtig, je vindt telkens weer andere details terug op de kaarten
+ het spelprincipe is poepsimpel, kaartjes leggen en speciale eigenschappen uitvoeren tot niemand nog kan (hopelijk kan je al de kaarten wegspelen)
+ je kan het spel een beetje moeilijker maken door een variant te gebruiken
+ er is voor elke speler een overzichtje voorzien van de diverse eigenschappen (licht en donker), dat is best handig om alle eigenschappen te overlopen bij aanvang van het spel
+ je gaat de speciale eigenschappen echt wel nodig hebben om het spel tot een goed einde te brengen
+ het bepalen van de startspeler verloopt intuïtief, iedereen kan de startspelerkaart claimen na het bekijken van de handkaarten
+ fijn dat je bij aanvang van het spel al één kaart mag doorgeven aan je gebuur, dit zorgt er toch voor dat je de eerste rondes als kan gaan anticiperen
+ het spel werkt op zich even goed met 2, 3 of 4 spelers

– ik heb het spel proberen te spelen met mijn kinderen en de eigenschappen van de diverse kaarten onthouden is een stapje te ver, op dat vlak is het niet echt een kinderspel
– het spel is echt wel erg snel afgelopen, als je doorspeelt en het spel kent, zijn tien minuutjes geen uitzondering
– als je de eigenschappen niet goed gebruikt, ga je dit spel erg beperkt vinden en niet meer dan wat geluk bij het afleggen van je kaartjes, manipuleren is hier een must om vooruit te geraken (en als de andere spelers dan niet kunnen helpen omdat ze niets mogen zeggen, kan het wel frustrerend zijn)

Conclusie : Deze Silencio is in mijn ogen een beetje een samenraapsel van ettelijke andere spellen. Je herkent invloeden van allerhande leuke spellen, zijnde The game, The mind, Hanabi, de Crew, Lost cities, … Er zit ook wel meer onder de motorkap dan je eerst zou vermoeden. Het is niet eenvoudig om het spel winnend af te sluiten en je zal enkele spelletjes moeten falen alvorens het laken naar je toe te trekken. Je moet niet enkel de speciale acties goed proberen te gebruiken, maar ook effectief, zonder te communiceren, elkaar proberen aan te voelen. De eigenschappen stellen je in staat om verder te geraken dan je denkt. Maar het is natuurlijk ook wel zo dat je een beetje geluk moet hebben, soms zit het mee, soms zit het gewoon tegen.

Gelukkig krijg je een overzichtje van de eigenschappen, want dit kan je tijdens je eerste sessies goed gebruiken. Het rare van het verhaal is dat de eigenschappen ook niet positief of negatief zijn, het hangt een beetje van de situatie af of ze al dan niet van betekenis kunnen zijn. Vergeet vooral niet dat de lichte eigenschappen optioneel zijn, maar de donkere zijn verplicht uit te voeren. In een standaardspel heb je ook enkele altaars ter beschikking, die je éénmalig kan gebruiken om de lichte eigenschappen (los van het spel van de kaarten) te gebruiken. Dit mag je zeker niet vergeten, want dit kan op het juiste moment spelbepalend zijn.

Wat ook een beetje atypisch is, is dat je slechts de helft van de kaarten in het spel gebruikt, je start met vijf (of zes) handkaarten en moet deze trachten weg te spelen, de andere kaarten vormen het orakel, maar er komen hiervan slechts enkele kaarten in het spel.

Dit spel vind ik op zich best interessant, maar ik ben er eigenlijk nog niet uit of mijn algemeen gevoel nu vooral positief of eerder negatief zal uitdraaien. Ik wil dit spel zeker nog eens een kans geven met een groep veelspelers of in familiale kring om echt te zien wat dit spel echt waard is. Als je houdt van coöperatief spelen met kaartjes, zonder alfa-speler (want alles gebeurt in stilte), korte speelduur, klein puzzeltje en manipuleren met speciale eigenschappen, dan moet je hem ook maar eens van naderbij bekijken.

Titel : Silencio
Auteur : César Gomez Bernadino
Uitgeverij : Zoch spiele