Memorinth

+ Het artwork van deze Memorinth is best mooi om naar te kijken
+ Het spel herbergt een erg familievriendelijke variant en een “master” variant die het een stuk interessanter maakt voor volwassenen
+ Deze moeilijkere variant kan je bovendien ook nog eens gradueel opbouwen met 2 mogelijke versies
+ Feit dat je slechts enkele kaarten (licht- of donkergroen) mag omdraaien afhankelijk van de dag-nacht-kaart is best een extra pittig aspect
+ Het is nog niet zo’n evidente puzzel, ook al ben je al wel wat memory-achtige spellen gewend
+ De kwaliteit van de kaarten is zeer goed, zeker nodig omdat je ze vaak gaat moeten omdraaien
+ Er zit nog wat humor verborgen in de sprookjesfiguurkaarten, leuk dat ze dit onderaan de spelregels hebben toegevoegd om wat duiding te geven hierbij
+ Een spelletje is kort, erg kort, het gaat in al z’n varianten erg goed vooruit

– Het spel had gerust in een nog kleiner doosje op de markt mogen komen
– Ik miste in de spelregels een deel over de startspelerkaart (of deze doorgegeven en omgedraaid wordt?) en het einde van het spel (is het voldoende als je op een buitenste tegel komt die uitgeeft op de uitgang van het bos of moet je effectief nog een stap extra doen). Ik heb de uitkomst gevonden in de Engelse en originele Duitse spelregels, zijnde de startspelerkaart draait bij elke beurt om (kadertje dat niet vertaald blijkt te zijn) en de speler moet “uit” het bos lopen, dus nog een extra stap ondernemen om effectief te winnen (lijkt ook logisch, want anders zou je na 2 beurten kunnen uitspelen, nu was het in ons geval 3 beurten)
– Ik had persoonlijk liever een spelregelboekje gezien in plaats van zo’n groot dubbelzijdig blad papier
– Het spelletje is kort, erg kort, je kan niet alles gaan memoriseren of er is iemand uit het doolhof gelopen (beetje dubbel gevoel hierbij, goed dat het snel speelt, gevoelsmatig net dat tikje te snel afgelopen voor mij)

(Foto : Henk Rolleman, speeltechnisch wel niet correct volgens mij daar de bomen in dezelfde richting moeten liggen)

Conclusie : Memorinth doet wat het belooft, het combineert het spelconcept “memory” met het proberen ontsnappen uit een labyrint. Een labyrint dat dan ook nog eens constant van vorm verandert, door het omdraaien van de kaarten en/of het verschuiven van de kaarten (als je met de mastervariant speelt). Dit kan af en toe wel eens een obstakel zijn, maar het hoeft zeker niet onoverkomelijk te zijn. Je zoekt een weg uit dat vervelende doolhof, maar zelfs met mijn beperkte memory-skills, is dit op zich best mogelijk (al is het dan puur geluk).

Als je uit het labyrint van Memorinth wenst te geraken, neem je best geen broodkruimels mee zoals Klein Duimpje, maar een stel zware keien. Mocht je je weg uit het dichtbegroeide bos niet hebben gevonden, kan je jezelf er nog mee voor het hoofd slaan, dan heb je je hersenen nog wat extra gepijnigd.

Zoals zo vaak bij dit soort spellen, hebben de jeugdige spelers hier vaak een streepje voor. En dat maakt het natuurlijk leuker om met je kinderen op tafel te gooien. Je gaat hier niet zo simpel overheen als sommige andere kinderspelletjes (zeker niet met de variant). Ik hou wel van een memory-tje af en toe en als die dan ietwat uitdagender is dan die van het reguliere type, dan is dat erg fijn meegenomen. Hier is dat zeker apart, maar ik blijf toch met een wrang gevoel achter wat de snelheid van het spel betreft. Ik had het gevoel dat het meer geluk dan kunde was die me telkens aan de overwinning hielp, het memoriseren was van ondergeschikt belang (zeker in de basisvariant).

Titel : Memorinth
Auteur : Richard Haarhoff
Uitgeverij : White Goblin Games