Cooper island

+ Het spel oogt mooi op tafel en straalt iets avontuurlijk uit
+ Je gaat hier echt goed moeten puzzelen om iets klaar te spelen, super nauw
+ De acties zijn duidelijk, logisch en netjes aangegeven op de spelersborden
+ Het materiaal is niet echt speciaal, maar wel verzorgd te noemen
+ Je gaat moeten zwoegen om zelfs het kleinste doel te bereiken, maar je gaat er misschien toch in slagen en dat voelt hier al als een overwinning
+ Doordat er slechts 5 rondjes gespeeld worden en je bijzonder weinig acties kan ondernemen voelt het spel niet té lang aan (tenzij met een volle bezetting en lange denkers)
+ Eens je wat “extra acties” hebt opgebouwd, kan je beurt er een beetje steviger uit beginnen zien en kan je wel eens een lekkere combo op de mat toveren

– Er zijn wel enkele kleine mini-regeltjes die je niet op de overzichtjes te zien krijgt, die durf je dan wel eens vergeten (maar ze zijn zeker niet doorslaggevend)
– Het is nauw, erg nauw, misschien zelfs een beetje té nauw
– Als je er niet van houdt om slechts één klein doeltje te bereiken van vele mogelijkheden, dan ga je hier geen plezier aan beleven

Conclusie : Dit is een erg, erg nauwe euro! De eerste speelsessie ga je niet verder geraken dan een uiteindelijk idee van wat je allemaal zou moeten ondernemen om überhaupt ergens te geraken. De groeicurve is dus zeker aanwezig en die zal ook snel stijgen met elke speelsessie, maar zelfs dan nog ga je telkens weer gerichte keuzes moeten maken.

Het spel zelf herbergt een fijne, relatief logische puzzel, waarbij je grondstoffen verzamelt om gebouwen te plaatsen of zeilpunten te verdienen (niets nieuws dus). Zelfs de acties vind ik overzichtelijk en niet al te moeilijk, maar je komt niet één actie te kort (wat vaak een goed teken is), je komt werkelijk ettelijke acties te kort om een voldaan gevoel te krijgen. Ik denk dat het spelontwerp hier geen fouten maakt, maar dat we dit soort spel niet echt gewoon zijn. Veel vaker krijgen we dit soort stevige euro-puzzels voorgeschoteld waarbij je stelselmatig de motor op gang krijgt, de bonussen aan elkaar rijgt en dan uiteindelijk in de laatste beurten echt wel weet te verwezenlijken wat je voor ogen had.

In deze Cooper island lijkt dat zelfs niet echt mogelijk. Combo’s maken op zeker moment wel, maar het rendement wat je hieruit haalt, ligt gewoon verhoudingsgewijs nog steeds erg laag ten opzichte van datgene dat je wenst en gewend bent. Dat gezegd zijnde, vind ik niet dat je Cooper island daar op moet (of zelfs mag) afrekenen. Dit spel opteert nu éénmaal voor een andere insteek, voor een véél lager puntentotaal en een veel nauwer cutthroat-gevoel.

Is dit dan een must-have of niet? Een vraag die we vaak voor de voeten geschoven krijgen en waarop ik dit keer misschien wel een goed antwoord kan formuleren. Als je houdt van een erg nauwe puzzel waar je weinig foutenmarge hebt, dan is dit misschien wel iets voor jou. Langs de andere kant geef ik ook nog graag een persoonlijke bedenking mee. Cooper island stond lange tijd op onze wensenlijst, puur gevoelsmatig kwam hij daarop terecht. Na een speelsessie heb ik niet de nood om dit spel aan te schaffen, dus heb ik hem van die lijst geschrapt. Ik speel hem nog graag bij iemand anders, zonder problemen, maar een eigen aanschaf zit er voorlopig niet in.

Titel : Cooper island
Auteur : Andreas “Ode” Odendahl
Uitgeverij : Capstone games/Frosted games