My city

+ Knizia op z’n best, belachelijk makkelijk te spelen, erg moeilijk te winnen en vat op te krijgen
+ Ik denk dat dit de eerste legacy gaat zijn die ik daadwerkelijk ga proberen uit te spelen (of toch ver te vorderen)
+ Een spelletje duurt zo’n 30 minuutjes, dus dat kan snel tussendoor gespeeld worden, maar evenzeer als avondvullend bordspel gebruikt worden door meerdere opbouwende sessies na elkaar te spelen
+ Deze legacy heeft het voordeel dat het ook een versie herbergt die voor altijd te herspelen valt. Je kan op deze manier ook met andere spelers aan de slag
+ De legacy bouwt het spel netjes op, de regels worden stilaan uitgebreid, zonder er een overhoop aan toe te voegen (er verdwijnen er ook trouwens)
+ Het bouwsysteem is gekend en duidelijk, herkenbaar uit vele andere spellen ook (zowel positief als negatief)
+ De vorm van de puzzelstukken zijn gekend en allemaal ook dezelfde, dit maakt het inbouwen deels makkelijker maar vooral beter te voorzien, je weet ongeveer waar je naartoe wil geraken (wat bij de niet alledaagse vormen uit sommige andere spellen toch telkens een gevloek is)
+ Je wordt wel getriggerd door het vervolg, je wil weten hoe het spel zich verder opbouwt, dat is toch een goede zaak
+ Naast de legacy zit er ook een “standaard”spel in de doos die je kan gebruiken met andere spelers of nadat je de legacy hebt uitgespeeld

– De eerste potjes in de legacy zijn redelijk beperkt, het is een beetje opbouwen tot je goed en wel vertrokken bent en dan worden de potjes interessanter en interessanter, maar dat begin kan een beetje tegensteken (gelukkig is er elk potje direct een nieuwe uitdaging extra)
– Schrijven en plakken op een speelbord, het blijft toch een raar gegeven (maar dat ligt aan mij persoonlijk natuurlijk)
– Het spelsysteem op zich is bijzonder weinig (lees : niets) vernieuwend, dit heb je al zeker een keertje gezien
– De puzzelstukken kan je roteren, maar niet draaien naar de achterkant, dat is vaak vloeken, want meestal gaat dat beter uitkomen (is ook wel positief hoor)
– Voor zulk een legacy volwaardig te ervaren moet je toch telkens dezelfde mensen (liefst vier) rond de speeltafel krijgen en ook nog eens telkens hetzelfde spel gaan spelen (niet evident met overvolle spellenkasten)

Conclusie : Er werd wel wat van deze titel verwacht, zeker nadat hij het nodige aanzien had gekregen tijdens Spiel digital. Elke grote release van Kosmos verlag ondergaat dit lot trouwens wel, maar als die dan ook nog eens richting 999 games komt, dan zijn wij natuurlijk ook erg geïnteresseerd.

De auteur is ook al geen nobele onbekende, Reiner Knizia, de grootmeester zelve, die kerel met zo van die spelletjes die makkelijk uit te leggen en te spelen, maar om de één of andere reden moeilijk te winnen zijn. Dit keer blijft ook dat principe overeind, puzzelen en aangrenzend bouwen, punten scoren door bepaalde vakken al dan niet af te dekken en … (nog geen spoilers hier). Dat is eigenlijk alles! Nooit gedacht dat er hier een legacy van gemaakt kon worden, maar niets is minder waar … en ik moet bekennen dat het best goed werkt in dit spel.

Stelselmatig krijg je meer spelregels te verwerken, krijg je het spel in de vingers en ga je toch telkens ietwat anders te werk moeten gaan om aan het langste eind te trekken. Feit dat de potjes zo snel over zijn, zorgt er ook voor dat je al sneller geneigd bent om het spel nog sneller op tafel te gooien en een nieuw hoofdstukje aan te snijden, dat vind ik een ongelooflijk voordeel.

Ben je echt op zoek naar iets vernieuwend? Dat ga je hier dan niet echt vinden. Het bouwprincipe is zeker niet nieuw als je bekend bent met bijvoorbeeld Patchwork of Cartographers (waar je dan wel moet tekenen), het legacy-gedeelte eraan gekoppeld is dat wel. En dit maakt dit spel nu net zo goed in mijn ogen, de basisregels zijn kort en duidelijk, de extra zaken die de legacy met zich meebrengt zijn dat ook, dus geen oeverloos leeswerk alvorens je kan spelen. Je bent onmiddellijk bezig en zit al goed snel “in” het spel, echt leuk. De bouwregels zijn dan wel redelijk standaard, het behalen van de punten is dat allerminst, veel hangt af van de volgorde waarin de gebouwen aan bod komen, waar en hoe je bouwt en of het in z’n plooi valt. Er wordt vooral gegoocheld met verschillende manieren van het behalen van de punten, wat aanvankelijk nog erg beperkt is, maar al gauw een stukje interessanter wordt (ook hier nog geen spoilers). Ben je dus wel fan van dit soort puzzelspelletjes en wil je je eens wagen aan een legacy, dan moet je hier niet voor twijfelen volgens mij. Sowieso de moeite om een keertje te proberen, de kans dat je eraan verknocht geraakt is wel groot (wel een spoiler om af te sluiten dus).

Titel : My city
Auteur : Reiner Knizia
Uitgeverij : 999 games

Advertentie