Herr der Ringe – der Ringträger

+ Coöperatief een ring gaan vernielen, niets nieuws, maar wel als toegankelijk familiekaartspel (LoTR the card game reken ik voor de gevorderde speler)
+ Het kaarten op handen nemen hanteert het Hanabi-principe, waarbij je enkele kaarten in je eigen hand niet ziet, maar deze ter beschikking staan van de andere spelers
+ Het is effectief een spel met een echte ring, een mooie ook, die iedereen wel eens een keertje om de hals krijgt, de last die hij met zich meebrengt zal snel duidelijk worden
+ Een speler kan ten prooi vallen aan de macht van het duister en zich ertoe bekeren, daar gaat het coöp-gedeelte voor die speler, fijne insteek (maar gebeurt niet altijd)
+ Het speelt op zich best vlot, eens je wat vertrouwd bent met de diverse symbolen

– Het spel is voorlopig enkel beschikbaar in het Duits (niet dat er veel tekst op de kaarten staat)
– Qua herspeelbaarheid blijft het allemaal redelijk beperkt, het bord zal telkens anders samengesteld zijn, maar daar blijft het toch wat bij
– Als geoefend speler is het ook niet direct super spannend, daarvoor is het net iets te makkelijk (maar we zijn al wel geoefende coöp-spelers, dat maakt zeker een verschil)
– Het artwork brengt je wel enigszins naar de wereld van Tolkien, maar de tegels zijn niet meer dan een samenraapsel van gekleurde ringen eigenlijk

Conclusie : Dit familiale kaartspel in de wereld van Lord of the rings lijkt me een fijne toevoeging aan het gamma van Schmidtspiele. Als één van de grootste Duitse spellen-uitgeverijen konden ze hier niet echt achterblijven. Ze staan ook garant voor ietwat luchtigere spellen, niet te veel toeters en bellen, gewoon een vlot spelverloop zodat een zo ruim mogelijke groep aan spelers er gebruik van kan maken. Hiervoor klopten ze ook bij de juiste auteur aan in dat opzicht. Mr. Carcassonne himself heeft zich hier eens over gebogen en kwam tot dit resultaat.

Het opzet van het spel is ongetwijfeld gekend, op pad gaan met een zootje ongeregeld om een gouden ring in een vulkaan in Mordor te gooien. De weg is lang en achter elke hoek schuilt er gevaar. In dit geval in de kaarten die je mogelijks op handen krijgt. Je zal de te ondernemen weg stelselmatig gaan ontdekken, en de ene keer zal die ietsje langer zijn dan de andere keer aangezien de slotkaart (met de vulkaan) geschud tussen de laatste vijf tegels zit.

In een beurt speelt een speler niet enkel met z’n eigen handkaarten, maar met alle zichtbare kaarten, want ook de medespelers zullen zichtbare kaarten hebben voor de andere spelers (en geheim voor zichzelf). Als eerste stap, dien je alle zwarte Sauronkaarten open te leggen voor de speler die de ring draagt. Zo lang deze er geen vijf voor zich heeft liggen, is er geen al te groot probleem, maar vanaf een vijfde bekeert deze speler zich tot het duister en speelt hij tegen de groep. Voor elke zwarte kaart die je op deze manier openlegt, zetten de zwarte ruiters ook een stapje richting onze vrienden en het verlies van het spel, want als ze de “fellowship” ooit inhalen, is het onherroepelijk voorbij. De zwarte rijders verplaatsen zich bovendien ook nog sneller, want ze stappen per tegel en niet per gekleurd cirkeltje (wat de spelers wel moeten doen).

Als tweede stap worden alle zichtbare witte kaarten in het midden van de tafel open gelegd. Dit zijn positieve kaarten voor de groep en kunnen door iedereen (en quasi ten allen tijde) gebruikt worden om eens uit de omknelling te geraken. Zo kan je extra handkaarten gaan nemen, de hulp van Gandalf inroepen (hij houdt de zwarte rijdens een keertje tegen), een gratis stapje doen of de zwarte rijders een stapje terugdringen.

Tijdens de derde stap kom je als speler eindelijk in actie en mag je twee acties ondernemen, zijnde het pad verder ontdekken of een kaart bij één van de tegels plaatsen. Je mag dezelfde actie ook twee keer kiezen. In de volgende stap kan je gaan reizen als de juiste kaarten bij de juiste tegel liggen. De gekleurde ringen geven aan welke gekleurde kaarten er bij moeten liggen (en afgelegd worden).

Tot slot mag je je hand terug aanvullen tot 4 handkaarten, waarvan 1 zichtbaar voor de andere spelers. Je mag ook minder kaarten trekken als de situatie voor de ringdrager precair dreigt te worden en niemand de ring onmiddellijk kan gaan overnemen. Dit overnemen doe je door één van de eerder gespeelde kaarten (waarop een ring staat) te gebruiken hiervoor. De actieve speler wordt dan de nieuwe ringdrager en start met een schone lei. De Sauronkaarten van de vorige ringdrager worden gewoon afgelegd.

Slaag je hier echter niet op tijd in, dan verlies je één van de spelers aan het kwaad en speelt deze samen met het spel tegen de spelers. Deze speler krijgt andere kaarten op handen die hij in z’n beurt ofwel kan voor zich leggen als betaalmiddel of gaan spelen voor de actie, nadat hij de kost heeft betaald door het afleggen van eerder gereserveerde kaarten of Sauronkaarten bij de ringdrager. Ik moet je niet vertellen des te duurder deze kaart, des te pijnlijker voor de spelers.

Het spel eindigt wanneer de spelers erin slagen om tot in Mordor te geraken en tijdens de laatste stap 2 dezelfde kleur kaarten kunnen spelen en een kaart met een ring. Als de zwarte ruiters hen inhalen, draait het ganse spel uit op verlies.

Er zijn nog wel enkele kleine extraatjes, maar dit is eigenlijk alles in grote lijnen. Ik moet zeggen dat het fijn was om een keertje te spelen. Maar het was een tikje te eenvoudig voor ons om te winnen en daardoor niet onmiddellijk onvergetelijk. Thematisch had het ook iets te weinig om het lijf voor mij en dat is een jammerlijk gemiste kans.

Titel : Herr der Ringe – der Ringträger
Auteur : Klaus-Jürgen Wrede
Uitgeverij : Schmidtspiele