Horrified – Greek monsters

Deze Horrified Greek Monsters verschilt bijzonder weinig met z’n voorgangers. Op een kleine toevoeging na, is het qua spelverloop quasi identiek. Ik kan in grote lijnen dan ook bij mijn mening en recensie blijven van de originele Horrified. In de conclusie kom ik graag terug op de kleine verschillen, geef ik mijn persoonlijke voorkeur en enkele opmerkingen.

+ Coöp, met voor mij een Pandemie-gevoel, maar dan met monsters
+ Ravensburger heeft hier echt wel een coöperatief toppertje in huis (welke versie je ook kiest)
+ Het standaardspel (3 monsters) is hier meer dan moeilijk genoeg om de boot in te gaan (uiteraard kan je de moeilijkheidsgraad hier ook weer gaan aanpassen)
+ De acties zijn duidelijk en erg eenvoudig, je hoeft er niet oeverloos over na te denken en dit komt het “spelen” ten goede
+ Zoals steeds is communicatie in deze coöp ook erg belangrijk, maar ik heb wel het gevoel dat elke speler z’n ding doet in zijn of haar beurt
+ De verschillende monsters in het spel moeten op een diverse manier bekampt worden, dit is een tof verschil met bv. Pandemie
+ Het artwork is zo cool, retro, jaren ’80-stijl, ik hou hier wel van
+ De situatie kan er op een moment erg penibel uitzien, maar je komt er (soms) onderuit
+ Je kan ook solo aan de slag gaan (maar het is leuker met meer spelers natuurlijk)
+ Het speelbord is compact en daardoor ook erg overzichtelijk, ondanks de vele locaties (die je in het begin wel even moet zoeken en eraan wennen)
+ Het karton in dit spel is van een erg hoge kwaliteit, het voelt lekker stevig aan
+ Het kan soms hard zijn, maar het voelt altijd nog wel doenbaar aan, dit in tegenstelling van sommige coöps waar je na enkele beurten het licht al stilletjes aan ziet uitgaan (afh. van de gekozen moeilijkheidsgraad toch)

– Een beurt kan soms ook belachelijk nutteloos lijken, zeker als je een grote afstand moet overbruggen, dan gaan je meeste actiepunten naar bewegen
– Er zullen ongetwijfeld ook mensen zijn die het artwork niet weten te appreciëren
– Je moet af en toe helden toevoegen aan het spel, de tekst op hun standees is redelijk klein en moeilijker te lezen
– Het verslaan van één van de monsters hangt af van een dobbelsteenrol, dit kan frustrerend worden

Conclusie : In de bovenstaande plus- en minpunten heb ik me er redelijk snel vanaf gemaakt door ze van de originele Horrified te kopiëren. Dit kan op zich ook gewoonweg (mits een kleine aanpassing hier en daar) omdat het effectief hetzelfde spel is waarop een ietwat ander thema geplakt is. Eigenaars van het origineel of die met de Amerikaanse monsters gaan hier dan misschien ook al snel over. Heb je echter nog geen van deze spellen en ben je wel getriggerd door het spel, dan zou ik persoonlijk voor deze Greek Monsters gaan. Ondanks het feit dat ze allen erg gelijkend zijn en dat in het eerste zicht het verschil vooral het thema en de monsters zijn, zijn er ook enkele kleine “tweaks” die het verschil maken.

In de eerste plaats is deze Greek monsters misschien de versie die het meest geschikt is voor de doorwinterde speler. Hij is gevoelsmatig gewoon nog dat tikje moeilijker om te winnen dan de originele versie. De wegen op de kaart liggen lastiger, met veel doodlopende eindjes, zodat je nog meer actiepunten zal moeten spenderen aan bewegen. Je zal elk stapje goed moeten overdenken, of je komt hopeloos te kort.

Daarnaast moet je in deze versie de schuilplaatsen van de monsters gaan ontdekken alvorens aan de slag te kunnen gaan om ze te verslaan en als je dan ook nog een beetje de pech hebt dat één van de monsterkaarten de schuilplaatsen op een fout moment terug door elkaar husselt, dan wordt er wel degelijk eens serieus gevloekt rondom de speeltafel.

Het inzetten van de Perk-kaarten zal een zeer belangrijk onderdeel blijken in deze variant, de groene held (naam even kwijt), zou ik ook zeker gebruiken, zodat je deze kaarten op regelmatige basis ter hand krijgt. Alle eigenschappen van de helden zijn trouwens de moeite waard, je moet ze gewoon op het juiste moment kunnen activeren natuurlijk.

De moeilijkheidsgraad waarvan hierboven al sprake, die is echt wel pijnlijk hoog als je opteert voor de basisvariant. Ga je voor de beginnersopstelling, dan ga je lekker spannend tot de laatste monsterkaarten afstevenen op winst of nipt verlies, maar de real shit is toch een pak lastiger. De succeservaring zal des te intenser zijn, mochten we er ooit in slagen om drie monsters naar het hiernamaals te sturen.

Wat nog steeds overeind blijft in mijn ogen is de toegankelijkheid qua spelen. De acties die je kan gaan ondernemen zijn duidelijk en eens je een sessie hebt gespeeld, zelfs met occasionele spelers zal iedereen het wel in z’n vingers hebben. Ik vermoed dat er ook gauw een tweede potje zal komen, zeker als je de eerste roemloos ten onder bent gegaan. Het Ravensburger-familie-gehalte blijft in zekere zin overeind, maar toch vind ik deze Horrified-reeks één van de mooiste uit hun gamma. Ze leunen het dichtste aan bij Pandemie, wat toch de referentie is in coöpland, in mijn ogen.

Ik ben alleszins zeer blij dat ik ondertussen twee versies van dit spel in mijn spellenkast heb staan. Het is misschien een beetje overbodig, want als je er voor eentje kiest, dan ga je al ver komen. Ga je overstag, opteer dan toch maar voor de Griekse monstertjes zou ik zeggen.

Titel : Horrified – Greek monsters
Auteur : Michael Mulvihill
Uitgeverij : Ravensburger