Hidden stones

+ Zeer eenvoudig spelprincipe
+ Fijne, tactiele tegels om mee aan de slag te gaan
+ Je kan ook solo aan de slag gaan in dit spel
+ Zeer snel uitgelegd, zeer snel gespeeld (te snel, zie onder)
+ Op basis van de spelregels laat dit spel het beste vermoeden
+ Echt een familiespel pur sang (de veelspeler gaat hier iets te veel kritiek op hebben, zie conclusie)

– Waarom heeft men de titel van naam veranderd? De Engelse versie Shifting stones lijkt me even goed de lading te dekken
– De eenvoudige opdrachten vervullen is te makkelijk, was een tegenvaller, want verbrodde voor ons eigenlijk het complete spel
– Inspanningen om de moeilijke opdrachten klaar te spelen worden niet beloond
– Dit is zo’n spel dat ik erg leuk wil vinden, en op basis van de spelregels het beste doet vermoeden, maar dat eigenlijk ontgoocheld heeft, erg jammer
– De geluksfactor is toch echt wel aanzienlijk in dit spel, de juiste kaart op handen krijgen op het juiste moment en hierdoor een grote kans hebben op de overwinning, het voelt niet zo lekker

Conclusie : Enkele jaren geleden passeerde de versie van Gamewright al eens onze ogen. Het zag er mooi uit, had interessante spelmechanismen en paste perfect in ons kraam van toegankelijke, snelle familiespellen. De producten van deze uitgeverij komen echter maar met mondjesmaat richting Europa en de kosten zijn gewoon te hoog om ze zelf te laten overkomen, dus verdween de interesse even snel als ze gekomen was. Het was dan ook een fijne verrassing om te zien dat Piatnik deze titel had opgepikt.

Om de één of andere reden hebben ze de titel aangepast. Ik had het oorspronkelijk nog niet gemerkt, want het is nog steeds een Engelstalige titel en beiden dekken wel de lading van waar het spel voor staat. Enkel het handige overzichtskaartje met de acties is vertaald in het Duits en ook de spelregels komen weer in de traditionele Piatnik-talen (Duits en Hongaars). Gelukkig ga je aan de spelregels geen al te vette kluif hebben, het spel is bijzonder toegankelijk en ook het overzichtskaartje ga je eigenlijk niet echt nodig hebben. Of toch niet de kant met de tekst, de achterzijde is wel interessant, want deze geeft de kleuren weer van de achterkant van de tegels.

Het spel omvat namelijk 9 stevige kartonnen tegels die langs beide zijden andere kleuren tonen. De tegels worden bij aanvang willekeurig gedraaid en geschud en in een grid van 3×3 gelegd. De 72 speelkaarten worden geschud en als trekstapel klaargelegd. Elke speler ontvangt al vier kaarten en dan kan het spel beginnen. De kaarten tonen telkens een bepaalde samenstelling van gekleurde stenen en de punten die de kaart waard is als je ze kan vervullen.

Doel van het spel is om zo snel en veel mogelijk van deze kaarten (opdrachten) te vervullen door de patronen in de tegels te krijgen. Het verschuiven en draaien van tegels hebben echter een kostprijs, zijnde 1 handkaart om een tegel te flippen of twee aangrenzende tegels van plaats te wisselen. De derde mogelijke actie is het uitspelen van een kaart als opdracht indien de juiste samenstelling in het grid ligt. Aan het einde van de beurt trekt een speler terug kaarten van de trekstapel zodat hij er vier op handen heeft. Je kan ook voor een volledige pasbeurt gaan en dan mag je twee handkaarten toevoegen zodat je je volgende beurt met zes kaarten kan gaan spelen. Dit is vooral handig om een grotere opdracht uit te voeren.

Deze grotere opdrachten leveren ook meer punten op natuurlijk, maar ze vergen meestal wel wat draai- en manipuleerwerk en je moet dan al goed gaan afwegen of het sop de kolen waard zijn. Op basis van de spelregels hadden we hoge verwachtingen van dit spel, want het verschuiven van de stenen, het flippen ervan, het in de juiste combinatie krijgen ervan, … allemaal zaken die intrigerend klonken. Maar … de realiteit pakte jammerlijk genoeg ietwat anders uit. De meeste opdrachten zijn redelijk eenvoudig te bewerkstelligen en héél vaak kan je zelfs kaarten uitspelen zonder dat je moet gaan manipuleren. Je laat deze punten ook liever niet liggen en gaat dus eerder van het geluk van het trekken van de kaarten uit dan het effectief spelen van het spel. Bovendien wordt het vervullen van de kleine opdrachten ook nog eens beloond, want de speler met de meeste opdrachten waarde 1 krijgt ook nog eens 3 bonuspunten.

Doordat spelers dit principe gaan hanteren, zal het spel ook rushen en ga je wel mee moeten gaan, of je komt onherroepelijk te laat om nog maar voor de prijzen mee te doen. Op de tijd dat je een opdracht waarde 5 hebt voor elkaar gekregen, kan een andere speler misschien wel vier of vijf andere opdrachtkaarten klaarspelen en als je weet dat het spel eindigt bij 7/8/9/10 vervulde opdrachten bij 5/4/3/2 spelers, dan weet je dat het snel gaat. Nee, de verwachtingen waren hoog gespannen, maar die zijn jammerlijk genoeg totaal niet ingelost. Ik zie dit spel een beetje als een gemiste kanst.

Titel : Hidden Stones
Auteur : J. Evan Raitt
Uitgeverij : Piatnik