The March of Progress

+ De derde en voorlopig nieuwste in de reeks van Pocket Campaign games en met herkenbaar artwork van Franz Klemens, het moet gezegd, het voelt een stuk vertrouwd aan
+ Het spel is een stuk toegankelijk naar mijn aanvoelen dan de vorige twee
+ Zeker wat betreft spelregels ben je hier een stukje sneller aan de slag
+ Het spel komt met 5 verschillende scenario’s die je kan gaan doorspelen (vergelijk het maar een beetje met Memoir ’44 wat dat betreft)
+ Wederom veel spel in een klein doosje, bewonderenswaardig toch
+ Een handig overzichtskaartje helpt je tijdens een eerste sessie ook al een stukje vooruit
+ Het voelt ook daadwerkelijk als een oorlogje aan, een twee-speler waarbij je vanaf je eerste actie op elkaars lip zit met slechts één locatie tussen jouw basis en die van je tegenspeler
+ De actiekaarten zijn voorzien van symbolen en begeleidende tekst, dit maakt het allemaal redelijk duidelijk en logisch
+ Deze micro-wargame is het meest euro van de Pocket campaign games

– Je speelt tot 18 punten of tot beide spelers akkoord zijn om te eindigen, en als je elkaar in balans kan houden, durft het toch een iets langer spel te worden (niet dat het verveelt, maar als je je richt op 30 minuten kom je in dat geval bedrogen uit)
– Jammer dat je deze maar met twee kan spelen (maar ook dat is een goed teken)
– Hopelijk komen er ook nog andere scenario’s die je aan het spel kan toevoegen (hoewel de herspeelbaarheid nu ook al wel groot is)

Conclusie : Save the best till last! Dat is voor mij persoonlijk wel van toepassing op deze Pocket campaign-reeks die we de vorige dagen voorstelden. Deze March of progress ligt het dichtste bij wat ik leuk vind in spellen, dus het zal dan ook niet verbazen dat deel 3 in de serie mijn persoonlijke voorkeur krijgt. Het geluksaspect valt in dit spel eigenlijk compleet weg. De spelers beschikken over dezelfde actiekaarten, kiezen er elke ronde één en voeren nadien de gekozen actie uit. Enkel bij het spelen van de scorekaart mag je je eerder gespeelde kaarten terug op handen nemen en zo komen beide spelers toch in een ander flow terecht.

Hier is er ook geen dobbelgeluk mee gemoeid, je bouwt je legers stelselmatig op, maakt je verdediging sterker en trekt vooral op de juiste momenten ten strijde. Je kan ook niet oeverloos blijven versterken, daar de manschappen beperkt blijven, maar als je in het juiste ritme geraakt en je tegenspeler goed weet in te schatten ga je aan het langste eind trekken. Het spel gaat ook best goed op en neer, ook een beetje afhankelijk van het scenario dat je speelt.

Deze scenario’s zorgen voor een asymmetrie en ook dat je telkens ietwat anders zal moeten gaan spelen. Je kan niet elk scenario op dezelfde manier afhaspelen en zal telkens een andere strategie moeten toepassen, ook afhankelijk van het spel van je tegenspeler. Het ene scenario is al wel wat beter dan het andere, maar daar zoek je best even je eigen weg in. Het is ook wel dankzij deze scenario’s dat het spel interessant blijft, want het basisspel zelf zou je al gauw in de vingers hebben denk ik.

Deze March of progress is zeker een aanwinst voor je collectie als je op zoek bent naar : veel spel voor weinig materiaal, niet al te veel geld en een lage ecologische voetafdruk, kleine gelijktijdige beslissingen met relatief grote gevolgen, … . Moest één van vermelde eigenschappen jouw triggeren, dan moet je het spel zeker eens bekijken.

Het is en blijft natuurlijk ook wel een pocket-spel, dus jammerlijk genoeg slechts speelbaar met 2 spelers, hoewel er ook een 3-spelerscenario is beschreven. Of het al dan niet erg vaak uit de kast zal komen met héél wat ander speelgeweld is (en blijft) nog wel wat een vraag. Ik ben blij dat ik met de reeks wat heb kunnen proeven van wargames, maar ik moet wel bij mijn oorspronkelijke mening blijven dat het niet echt my-cup-of-tea is, ook al leunt deze March of Progress wel het dichtste tegen mijn type spellen aan.

Titel : The March of Progress
Auteur : Alan Paull
Uitgeverij : Suprised Star Games Ltd